کمپانی میگ در سال ۱۹۵۰ زمانی که کار روی میگ۱۷ را ادامه میداد و میگ۱۵ را تولید می کرد کار روی نسل بعدی جتهای جنگی خود را با توان رسیدن به سرعت صوت در یک پرواز افقی را اغاز کرد .در یک حرکت جسورانه کمپانی میگ یک طراح متفاوت با نام I-350 را پیشنهاد داد که شامل یک شکاری تک موتوره با بالهای پسگرا به میزان ۶۰ درجه بود و دم ان نیز روی سکان عمودی قرار داشت و دم نیز پس گرایی داشت.این نسخه از موتور توروبجت لیولکای ای ال ۵ بهره می برد و دارای سامانه تسلیحاتی مشابه میگ۱۵ و ۱۷ بود که شامل یک توپ ۳۷ م م و دو توپ ۲۳ م م بود. هواپیما همانند میگ۱۷ و ۱۵ دارای ورودی هوا در جلوی بدنه بود
دو پیش نمونه از این طرح اماده شد که یک با رادار ار پی -۱ در درون ورودی هوا جلوی دماغه و یکی دیگر از پیش نمونه ها با رادار خروشن . اولین نمونه با رادار ار پی ۱ در ۱۶ ژوئن سال ۱۹۵۱ پرواز کرد که بلافاصله بعد از پرواز دچار مشکل در موتور شد ولی خلبان جنگنده را با موفقیت نشاند ولی بعد از چهار پرواز طرح لغو شد زیرا موتور ای ال ۵ قدرت لازم را ایجاد نمی کرد
کمپانی میگ با طرحی جدید با نام I360 برگشت که ترکیبی از I350 و میگ۱۷ بود. این نسخه دارای دو موتور ای ام ۵ اف به جای یک موتور بود و دمی تی شکل و بالی شبیه به بال میگ۱۷ ولی کشیده تر داشت.طرح I360 به صورت چشمگیری برتر از طرح قبلی و یا میگ۱۷ بود. موتور ای ام ۵ اف دارای رانش بیشتری بود و هر موتور ۵۹۵۰ پاوند رانش فراهم میکرد که دو برابر رانش نسخه قبلی بود و هواپیما بسیار خوش دست تر بود و دارای یک توپ ۳۷ م م در ریشه هر بال بود. به دلیل مشکلاتی که میگ ۱۷ و ۱۵ به دلیل کشیده شدن گاز شلیک گلوله توپ به درون ورود هوا داشتند ، نصب توپ در جلوی دماغه لغو شد و توپ ها به ریشه بال منتقل شدند
این نسخه در ۲۴ مه سال ۱۹۵۲ پرواز کرد و در ۲۵ ژوئن به سرعت ۱ ماخ رسید که اولین جت عملیاتی مافوق صوت روسها شد(اولین جت مافوق صوت امریکا به صورت عملیاتی اف۱۰۰ سوپر سابر بود). دومین نمونه سه مه بعد پرواز کرد که ارایش دم عوض شد و در دو طرف بدنه نصب شد(در نسخه قبلی روی سکان عمودی نصب شده بود )
طرح کارایی خوبی داشت ولی از برخی مشکلات رنج می برد از جمله اینکه موتور فاقد پس سوز بود از این رو مهندسین میگ نصب موتور ای ام ۹ بی با رانش ۵۷۳۰ پاوند بدون پس سوز و ۷۱۶۵ پاوند با پس سوز را روی طرح جدید بررسی کردند و طرح جدید اس ام-۹ نامیده شد
نیروی هوایی ساخت یک جنگنده تاکتیکی و یک رهگیر را بر اساس طرح اس ام ۹ را تائید کردند و اولین پیش نمونه اس ام ۹ در ۵ فوریه سال ۱۹۵۴ پرواز کرد و به دلیل رضایت از طرح در اواخر همان سال دستور تولی جنگنده جدید با نام عملیاتی میگ۱۹ داده شد و اولین سری تولید در سال ۱۹۵۵ وارد خدمت شد که اولین جت عملیاتی شوروی در خدمت بود که توان رسیدن به سرعت صوت را داشت. ناتو به این هواپیما لقب Farmer را داد.
میگ۱۹ یک جنگنده با بدنه الومنیومی و بال پس گرا بود که تولیدش راحت بود. بدنه شبیه سیگار برگ بود . دارای ورودی هوا در جلوی بدنه بود که درون ورودی هوا دیواره ای عمودی وجود داشت که ورود را به دو بخش برای تغذیه دو موتور از هم جدا می کرد . بال دارای زاویه ۵۵ درجه پس گرایی بود و برای کاهش فشار هوا و کاهش پسا بسیار نازک طراحی شده بود
خلبان درون کابین تقریبا حبابی با دید مناسب قرار داشت و شیشه کابین با قطر ۶۴ م م در برابر گلوله مسلسل سنگین ۱۲.۷ م م نیز مقاوم بود و البته خود خلبان نیز در یک حفاظ زرهی فلزی قرار داشت. هواپیمای دارای دو دستگاه موتور توربوجت ار دی ۹ بی بود که نسل دوم موتور های توربوجت شوروی بود و مجهز به پس سوز که هر کدام دارای ۷۱۷۸ پاوند رانش با پس سوز بودند . خروجی توان جمع شدند و باز شدن را در قسمت انتهایی داشت و در سه حال قرار می گرفت .حالت اول با قطر ۴۹۸ م م برای حالت با پس سوز روشن در حداکثر قدرت موتور ، ۴۴۲ م م برای حالت بدون پس سوز و در نهایت ۴۶۵ م م برای پرواز کروز معمولی. اندازه دریچه خروجی توسط یک رایانه انالوگ تنظیم میشد
میگ۱۹ دارای چهار مخزن سوخت داخلی بود و در بال های نازکش جای برای سوخت وجود نداشت و در مجموع ۲۱۷۰ لیتر سوخت حمل می کرد ، ولی می توانست دو مخزن سوخت ۴۰۰ لیتری و یا ۷۶۰ لیتری را زیر بال خود حمل کند.
بیشترین سرعت هواپیما ۱۴۵۵ کیلومتر معادل ۱.۲ ماخ بود و بیشترین برد ان با دو مخزن سوخت خارجی ۲۲۰۰ کیلومتر و با توپ پر و دو موشک و سوخت داخلی ۸۰۰ کیلومتر بود
هواپیما دارای سه ارابه فرود تک چرخ بود که ارابه های عقبی زیر بال جمع می شد و دارای چهار ترمز هوایی در قسمت عقب بدنه بود.
هواپیمای دارای سه توپ ۲۳ م م بود. در پیش نمونه از دو توپ ۳۷م م در ریشه بال استفاده میکرد ولی توپ ۳۷ م م سرعت کم دهانه داشت و برای درگیر با جتهای سریع در حالت مافوق صوت کم اثر بود و حتی در حالت شیرجه سرعت دهانه از سرعت خود میگ کمتر بود از این رو سه توپ ۲۳ م م ان ار ۲۳ با سرعت اتش هر یک ۸۵۰ گلوله روی نسخه میگ ۱۹ ای اولین نسخه تولید نصب شد. نحوه قرارگیری توپ ها شامل یک توپ در ریشه هر بال(بخشی که بال به بدنه می چسبید ) و یک توپ در سمت راست دماغه زیر بدنه نصب شده بود . هر توپ ۱۲۰ گلوله داشت که میشد با هر سه و یا با یکی اتش کرد
خلبان برای شلیک گلوله دارای یک رادار مسافت یاب در دماغه بود که محل برخورد گلوله را محاسبه و بر روی یک سایت اتش بر روی پنل خلبان به ان نمایش میداد. همچنین هواپیما دارای هشدار دهنده رادار سرینا ۲ بود.
به غیر از توپ زیر هر بال داری دو جایگاه تسلیحاتی بود که میتوانست تا دو تن سلاح شامل بمب های ۵۰ تا ۲۵۰ کیلوگرمی ویا راکت انداز های هشت تایی ۵۷ م م را در کنار مخازن سوخت حمل کند.
همچنین در این میان نسخه ای با نام میگ۱۹ اس ساخته شد که در واقع نسخه برای نیروی هوایی تاکتیکی شوروی در نقش جنگنده بمب افکن بود که شبیه نسخه قبلی بود و فقط به دلیل برخی مشکلات در نسخه نخست از جمله لرزش در سرعت صوت و عدم حفظ یک خط مستقیم پروازی نسخه میگ۱۹ اس دارای ارتقائاتی در ناحیه بال و تیرک های نصب شده روی بال بود تا پرواز را نرم تر کند.همچنین این نسخه به دلیل اینکه قرار بود بر ضد اهداف زمینی استفاده شود به غیر از بمب و راکت انداز به جای سه توپ ۲۳ م م دارای سه توپ ۳۰ م م هر کدام با ۷۰ گلوله بود. این توپ دارای قدرت بیشتری بود و مهمات های اچ ایی اتش زا حمل میکرد
بر اساس نسخه میگ۱۹ اس نسخه شناسایی میگ۱۹ ار ساخته شد که فاقد توپ زیر بدنه بود و دارای سه دوربین برای شناسایی بود
بعد از تولید تعداد محدودی میگ۱۹ ای نسخه جدید برای فرمانده ای دفاع هوایی شوروی با نام میگ۱۹ پی با نام ناتو فارمر بی ساخته شد
در سال ۱۹۵۴ یکی از پیش نمونه های میگ۱۹ مجهز به رادار ار پی ۱ در درون ورودی هوا شد و تجهیزات رادار نیز به جای توپ۲۳ م م درون بدنه نصب شد. این نسخه ، نسخه همه گونه هوایی میگ۱۹ بود . رادار درونی یک پوشش گوی شکل قرار گرفته بود و بیشترین برد ان ۱۲ کیلومتر بود و میتوانست تا ۶۰ درجه دو طرف جنگنده را نیز پوشش دهد و درون کابین یک نمایشگر برای رادار کار گذاشته شده بود. این نسخه در سال ۱۹۵۸ وارد خدمت شد
برخی میگ۱۹ پی به رادار ار پی ۵ نیز تولید شدند که کارایی بهتری داشتند ولی برد رادار همان ۱۲ کیلومتر بود. همچنین این نسخه برای اولین بار دارای یک سایت اتش جدید بود که دارای یک هدفگیری برای تایین محل برخورد راکت های ۵۷ م م نیز برای درگیری با اهداف زمینی نیز بود.
در نسخه اولیه تولیدی میگ۱۹ پی هواپیما سه توپ۲۳ م م خود را حفظ کرد ولی بعد از مدتی با توپ۳۰ م م ان ار ۳۰ با سرعت اتش ۱۰۰۰ گلوله بر دقیقه و ۷۰ گلوله در خزانه برای هر توپ جایگزین شد. همچنین همچون نسخه قبلی می توانست در دو جایگاه زیر هر بال بمب تا وزن ۲۵۰ کیلوگرم ویا راکت انداز ۸ تایی ۵۷ م م را حمل کند. در دهه ۱۹۶۰ در ارتش شوروی مجهز به موشک فروسرخ هوا به هوای ار۱۳ اتول شد که به انها کد میگ۱۹ پی تی داده شد.
یک نسخه دیگر بر اساس میگ۱۹ پی ساخته شد که دارای خط داده Gorizont بود و اطلاعات هدف به صورت مستقیم از رادار زمینی برای خلبان ارسال میشد . این نسخه میگ۱۹ پی جی خوانده شد
نسخه بعدی میگ۱۹ پی ام بود. این نسخه دارای رادار دوربرد تر ار پی ۲ یو بود که توان هدایت موشک موج سوار رادری را داشت . در واقع در این مدل با تغییر پاییه های خارجی زیر بال به ان توان حمل موشک رادار موج سوار رادیویی ای ای ۱ الکالی را دادند که اولین موشک هوا به هوای عملیاتی روسها بود و شش کیلومتر برد داشت . این موشک موج سوار توسط رادار به طرف هدف هدایت می شد و در واقع رادار یک پرتوی باریک به هدف می تاباند و بعد موشک را روانه هدف می کرد و موشک در همین پرتوی باریک تا هدف پرواز می کرد.این نسخه در سال ۱۹۵۸ وارد خدمت شد و فاقد توپ داخلی بود در واقع در ان زمان بسیاری معتقد بودند با وجود موشک چون الکالینیاز به توپ داخلی نیست که کاملا اشتباه بود زیرا الکالی به عنوان اولین نسل موشک های هوا به هوای بسیار ضعیف بود.همچنین این نسخه دارای یک جایگاه بیشتر زیر هر بال بود که میتوانست در ان جایگاه تنها مخزن سوخت خارجی حمل کند از این رو میگ۱۹ میتوانست تا چهار موشک در کنار دو مخزن سوخت خارجی را حمل کند. این نسخه توان حمل بمب و راکت را نیز داشت
بر اساس نسخه میگ۱۹ پی ام نسخه با نام میگ۱۹ پی ام ال توسعه یافت که دارای یک خطا ارتباط Lazur برای ارتباط با رادار زمینی بود. تمامی نسخه های که با حرف P شروع میشد در فرمانده ای پدافند هوایی شوروی خدمت می کردند
امریکا در دهه ۱۹۵۰ دست به فرستادن بالهای شناسایی در ارتفاع بسیار بالا برای شناسایی بر فراز شوروی کرد. شوروی به سرعت دست به توسعه یک نسخه میگ۱۹ بر اساس میگ۱۹ اس با کاهش سلاح و زره کابین و با موتور ارتقا یافته ار دی -۹ بی اف را در سال ۱۹۵۶ تولید کرد تا بتواند به ارتفاع بالاتری برسد.
این نسخه که میگ۱۹ اس وی شناخته میشد می توانست به ارتفاع پروازی ۲۰۷۵۰ متری برسد و یک سال بعد دست به توسعه نسخه میگ۱۹ اس وی کا زد که تا ارتفاع ۲۱۰۰۰ متری بالا می رفت .ولی در همان سال امریکا دشت به فرستادن یو ۲ برفراز شوروی زدند که بسیار بالاتر از میگ۱۹ اس وی و یا اس وی کا پرواز میکردد.
میگ دست به توسعه نسخه ای با نام “میگ ۱۹ اس یو” زد که دارای دو راکت سوخت مایع زیر بدنه برای افزایش ارتفاع قابل دستراسی بود. این نمونه سبکتر شده بود سازه تقویت شده داشت و به خوبی کار میکرد دست کم تا زمانی که سوخت مایع اسیدی مخزن راکت تمام نشده بود. دست کم چند بار میگ۱۹ اس یو تا نزدیک یو ۲ نیز رفت ولی معمولا سوخت تمامی میشد و کار به جای نمی رسید . حتی در نهایت تعداد میگ۱۹ پی با این راکت تجهیز شدند و به انها میگ۱۹ پی یو داده شد ولی در نهایت راهکار کرملین برای یو۲ ، موشک پدافندی سام۲ بود که چندین بار سام۲ و البته در یک مورد میگ۱۹ را سرنگون کرد
همچنین شوروی چند میگ۱۹ را برای تست لوله سوختگیری مجهز به لوله سوختگیری هوایی کرد ولی در نهایت طرح لغو شد و همچنین از انجای که شرکت ردوگا موشکی کروز خا۲۰ را در دست توسعه داشت و مبنای شکل کلی موشک ، میگ۱۹ بود چند میگ۱۹ بدون خلبان برای تست این موشک به کار رفت. موشک خا ۲۰ در نقش یک کروز اتمی ۳۰۰ تا ۶۰۰ کیلومتر برد داشت و دارای کلاهک اتمی بود
همچنین طرحی با نام اس ام ۳۰ نیز توسعه یافت که در واقع یک پروژه برای پرتاب میگ۱۹ ای از روی سکوی پرتاب بود. این طرح برای استقرار میگ۱۹ در مناطق شمالی و قطبی شوروی بود که پایگاه هوایی وجود نداشت. این نسخه تفاوت چندانی با میگ۱۹ ای نداشت تنها مجهز به یک راکت سوخت جامد بزرگ زیر بدن بود که موشک را از روی سکوی پرتاب به هواپرتاب میکرد. راکت سوخت جامد پی ار دی ۲۲ می توانست نیروی معادل ۱۳۰۰۰۰ پاوند را ایجاد کند که به صورت هواپیما را از روی سکوی کنده و ان را تا ارتفاعی برای به دشت اوردن کنترل ان توسط خلبان و پرواز با دو موتور جنگنده می رساند .در سال ۱۹۵۶ اولین راه اندازی بدون خلبان انجام شد و یک سال بعد با کمک یک خلبان از روی ریل پرتاب شلیک شد
اگر چه ازمایشات پرتاب موفق بود ولی در نهایت برنامه لغو شد
چک اسلواکی تعداد کمی میگ۱۹ را با نام اس ۱۰۵ را بین سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ تولید کرد که البته تنها بدنه در چک اسلواکی تولید شد و مابقی قطعات از شوروی می امد .
چین از سال ۱۹۵۸ در ادامه تولید تحت امتیاز جنگنده های میگ۱۵ و میگ۱۷ شوروی در داخل دست به تولید تحت امتیاز میگ۱۹ با نام جی۶ در چین زد. میگ۱۹ به صورت کیت از شوروی می امد و در سال ۱۹۵۹ اولین میگ۱۹ ساخت چین پرواز کرد. با اغاز برنامه حرکت بزرگ به پیش مائو در سال ۱۹۶۰ کشور غرق در هرج و مرج شد و قحطی فراگیر در چین به دلیل بلند پروازی های چین برای کمک به کشورهای افریقایی عملا کشور را به نابودی کشانده بود . در همین میان رابطه شوروی با چین قطع شد و چین تصمیم به تولید نسخه داخلی جی ۶ زد که طی چند سال اول دست کم ۱۴۰ فروند جی۶ تولید شد ولی انقدر کیفیت تولید کم بود که ارتش چین از دریفات انها خوداری می کرد تا اصلاحاتی روی ان انجام شد. چین این هواپیما را در اواخر دهه ۱۹۷۰ تولید کرد و از ۳۰۰۰ فروند تولیدی، تعدادی به دیگر کشورها با نام اف۶ فروخته شد که پاکستان از جمله کشورهای خریدار ان بود.در واقع جی۶ تا میانه دهه ۱۹۷۰ و ورود به خدمت تعداد مناسبی جی۷ ، اصلیترین شکاری چینیها بود
از انجای که میگ۱۹ نسخه اموزشی نداشت چین دست به توسعه نسخه اموزشی دو سرشینه با نام جی جی ۶ زد که همچنان در ارتش چین به عنوان جت اموزشی خدمت میکند. چین بر اساس میگ۱۹ جنگنده تهاجمی کیو۵ را ساخت
میگ۱۹ در ارتش شوروی در دهه ۱۹۵۰ تلاش در رهگیری یو۲ کرد ولی هرگزموفق بنود تا اینکه در سال ۱۹۶۰ ، یو۲توسط سام۲ شکار شد . البته در ۱ ژوئیه سال ۱۹۶۰ یک فروند هواپیمای شناسایی ار بی ۴۷ اچ امریکا ها را بر فراز شوروی سرنگون کرد ولی به سرعت جای خود را از دست داد. در اوائل دهه ۱۹۶۰ با ورود تعداد زیادی میگ۲۱ در نیروی هوایی شوروی و همچنین سوخوی۹ و ۱۱ در خدمت دفاع هوایی شوروی به سرعت از چشم افتاد و در اوائل دهه ۱۹۷۰ از خدمت خارج شد
در زمینه صادراتی نیز موفقیت میگ۱۷ و میگ۲۱ را به دست نیاورد . اگرچه ۲۲ کشور جهان ان را به خدمت گرفتند ولی در تعداد کمتری دست کم به نسبت میگ۱۷ و ۲۱ زیرا تا قبل از ان تعداد زیادی میگ۱۷ خریداری کرده بودند و زمانی که خواستن میگ۱۷ را جایگزین کنند میگ۲۱ سریعتر را دریافت کردند
اولین حضور بزرگ میگ۱۹ به جنگ ویتنام بر میگردد. ویتنام شمالی میگ۱۹ و نسخه چینی یعنی جی۶ را در خدمت داشت اگرچه تعداد ان بسیار کمتر از میگ۱۷ و میگ۲۱ در خدمت ویتنام بود و تنها ۵۴ فروند از این جنگنده عمدتا از نوع جی۶ در خدمت بود
اولین درگیری میگ۱۹ به سال ۱۹۶۵ بر میگردد که یک اف۱۰۴ نیروی هوایی امریکا را با توپ سرنگون کرد (در ویتنام میگ۱۹ تنها از توپ استفاده میکرد) . در تمامی طول جنگ ویتنام میگ۱۹ در خدمت ارتش ویتنام شمالی بود و بر اساس گذارش امریکا این هواپیما در کل هفت فروند جنگنده امریکا شامل یک اف۱۰۴، دو ای ۶ اینترادر و سه فروند فانتوم در ازاء از دست دادن ۱۰ فروند میگ۱۹ به دست اورده است که برای جنگنده مانند میگ ۱۹ که فاقد رادار و موشک بود ان هم در برابر فانتوم بسیار عالی بوده است
چین نیز از جی۶ بر علیه تایوان در یک درگیری هوایی در سال ۱۹۶۷ استفاده کرد است که گفته شده دو تا سه فروند اف۱۰۴ و احتمالا همین میزان میگ۱۹ نیز از دست رفته است
این جنگنده در چند نبرد اعراب و اسرائیل نیز خدمت کرده است
در مجموع ۲۱۷۵ فروند میگ۱۹ و بین ۳۰۰۰ تا ۴۵۰۰ فروند نیز جی۶ در چین تولید شد
برخی از مشخصات میگ ۱۹ عبارت اند از :
طول ۱۲.۵۴ و ارتفاع ۳.۹ متر ،
وزن خالی ۵۴۴۷ کیلوگرمی ،
بیسترین سرعت ۱۴۵۵ کیلومتر بر ساعت ،
بیشترین برد یا دو مخزن سوخت خارجی ۲۲۰۰ کیلومتر ،
سقف پرواز ۱۷۵۰۰ متر ،
این هواپیما از دو دستگاه موتور توربوجت ار دی ۹ بی پاوند با ۷۷۰۰ پاوند رانش با پس سوز .
میگ ۱۹ دارای سه توپ ۳۰ م م به ۷۵ گلوله برای هر توپ و دو جایگاه خارجی زیر هر بال با توان حمل تا دو بمب ۵۰۰ کیلویی و یا چهار بمب ۲۵۰ کیلویی و یا چهار راکت انداز ۸ لول ۵۷ م م و یا چهار موشک فروسرخ ار ۱۳
